Uit: De invoelende en de representerende opstelling

De boekenkast wil ook wat zeggen

Toen een keer die situatie met een aantal mensen zich voordeed waarbij we ons voornamen met iets te komen om het te onderzoeken door het te representeren, voelde ik dat een boekenkast in de ruimte waarin we opstelden, zelf opgesteld wilde worden. Waarom? Omdat die ook wat wou zeggen. Hij vond er ook wat van. Die stond in het huis van twee mensen die vaak opstellingen doen, en ik denk dat de boekenkast daarom het verschijnsel goed kende. Hij wilde zelf iets gezegd hebben. Hij was niet happy met z’n plek in het huis. Hij verwachtte een meer centrale plek want hij was een belangrijke boekenkast met belangrijke boeken erin, en hij werd niet veel gezien. Hij vroeg om aandacht en stelde de vraag of mensen die in dat huis kwamen, hem wilden groeten bij binnenkomst. Daar is niets mee gedaan. Het idee dat hij opperde werd niet serieus overwogen. Maar waarom eigenlijk niet? Ik begrijp dat het niet hoort bij onze wereld zoals wij die kennen. Als je gaat opstellen en nieuwsgierig gaat worden naar andere energieën, hoe ga je je daarmee dan verhouden als die iets kenbaar maken van fijn en niet fijn, of zelfs pijn? Dus als je de fijnstoffelijke wereld intrekt, hoe ga jij je opstellen? Hou ga jij je ertoe verhouden? Mag ‘het’ komen opdraven om zich aan jou te tonen en dan kan het weer weg als een boek dat je gelezen hebt? De fijnstoffelijke wereld vindt het zeker fijn als we ons ervoor openen en weet ook dat het een hele weg is die we gaan. Maar sta er wel bij stil.

Oeroude hond energie

De andere opstelling waarvoor ik toen had gekozen om te onderzoeken was een dier, een hond. Geen specifieke hond, maar de hondenenergie. De energie hond. Ik was onder de indruk van de ervaring die ik toen kreeg dat die honden energie een keer prachtig en groots is geweest, en dat we daarvan nu nog enkel de kruimels kennen, omdat de natuur weg is. Alles is ingepakt, verpakt, in hokjes, vakjes, letterlijk, figuurlijk. Ik kon daardoor ervaren hoe weinig leven er nog over was, omdat ik even een inkijkje in de honden energie kreeg. Wat een geweldige energie was dat. Toen zag ik in in wat voor mini wereldje we leven, een poppenkastje. Maar goed, alles heeft een reden…

Steen zijn

Ik vond het zelf ook een hele gewaarwording een keer een grote oude steen te zijn geweest, en echt van binnenuit het steenbewustzijn ervaren te hebben. Dat kende alleen zichzelf. Het ervoer dus ook geen omtrek. Ik wist toen ook, als steenbewustzijn, dat er een tijd was geweest dat stenen konden vliegen door de lucht. Op dat moment voelde dat heel gewoon, voelde dat logisch.

Het enige advies bij invoelen dat ik hierin nog zou willen meegeven, naast liefdevol en betrokken te zijn, is: houd het een beetje bij dingen en zaken die binnen jouw kader en bewustzijn vallen. Ik bedoel, het heeft geen zin het heelal of planeet Venus te gaan representeren. Maar zoiets had ik al gezegd.