Uit: Groepje fijnstoffelijk

Mijn zus uit Nieuw Zeeland en ik hadden een keer iets op subtiel energetisch niveau gedaan dat niet zoveel tijd vroeg, en we hadden daarom nog tijd over. Ik zei dat het mij leuk leek om een keer te representeren. We bespraken of dat kon online, want dan heb ik begeleiding nodig. Mijn zus zei meteen dat dat kon want afstand telt niet, en ze zei erbij dat ze als begeleider wilde dat ik zelf bij bewustzijn bleef. Jazeker. En wat zou ik dan kunnen representeren? Meteen kwam in me op: oma van moeders kant, dus de moeder van onze moeder. Haar hebben we niet gekend want zij is gestorven toen onze moeder nog een peuter was.

Ik ging staan om haar te representeren, en het eerste wat werd gezegd was: ik ben jouw oma niet. Even later: ik ben geen voorouder. En nog even later: ik ben een wezentje dat verdronken is.

Mij vielen de klompen uit. Hebben we hier wel met een mens te maken? Die vraag stelde ik innerlijk aan het wezentje dat verdronken was.

Toen ontvouwde het zich. 'Ik' is een klein meisje van drie dat verdronken is, en dat rustig in een afgeschermde en veilige omgeving leeft waar het zich oké voelt en uit zichzelf niet uit hoeft. Het is een nichtje van onze oma die haar tante is. En deze vrouw, onze oma, is blijven vragen: "waar is dat kind?" Want dat kind was opeens vermist en was nooit meer gevonden. 

Ik kon de ontroering voelen van onze oma dat ze elkaar ontmoetten. Maar ook de pijn bij onze oma: hierover had ze zich al die tijd zo ontzettend druk gemaakt.

Achteraf vroeg ik aan Margrete en Ferry hoe het kan dat dit probleem zich in de spirituele wereld niet had opgelost, en deze vrouw met de vraag naar dit vermiste kindje was blijven zitten. Zij legden uit dat vaak door trauma iemand niet goed bereikbaar is.

Omdat ze hierover getraumatiseerd was, kon ze het kindje niet eerder ervaren. Het was een helpende voorouder opstelling geweest, die anders verliep dan voorzien.